Αυτό το ξέρετε;

Το πρώτο μέρος αυτής της  ανάρτησης ,
δεν αφιερώνεται σε καμιά γειτόνισσα.
Αν κάποια από εσάς,
βρει κάποιες ομοιότητες ,
ή,
ενοχοποιητικά στοιχεία,
είναι απλές ...συμπτώσεις,
ή,
αλλιώς ''όποιος έχει την μύγα μυγιάζεται''.

Στην προηγούμενη ανάρτηση,
είδα ότι οι περισσότερες  γειτόνισσες
δεν είπατε όχι στο λικεράκι.
Σας δίνω λοιπόν,
κάποιες γενικές πληροφορίες.

Τα ηδύποτα,
είναι οινοπνευματώδη ποτά
και περιέχουν συνήθως 30%  οινόπνευμα.
Τα φρούτα θα δώσουν το χρώμα και το άρωμα.
Η ζάχαρη που προσθέτουμε,
τους δίνει την γλυκύτητα.

Οφείλω να σας προειδοποιήσω,
αν δεν το ξέρετε ήδη,
ότι τα ηδύποτα,
εξ αιτίας της ζάχαρης που περιέχουν,
απορροφούνται  ταχύτερα στο αίμα
και προκαλούν μέθη,
ή, κάπως έτσι.
Εεε, δεν είμαι και επιστήμονας.


Φυσικά κάποιες από εσάς,
το έχετε διαπιστώσει,   
κοινώς......΄΄ την πατήσατε΄΄.

Η Θάλεια, γειτόνισσα από το blog
Βότανα και υγεία,
έχει κάνει μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση
για τα ηδύποτα, την ιστορία τους
και τις ιδιότητές τους.
http://botanologia.blogspot.com/search/label/%CE%B7%CE%B4%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1


Κρασί.
   
Η λέξη αυτή,
προέρχεται από την αρχαιοελληνική "κράση",
δηλαδή την ανάμειξη,
κι αυτή με τη σειρά της από το εύηχο
και πλούσιο σε παράγωγες λέξεις
αρχαιοελληνικό ρήμα "κεράννυμι" ,
που σημαίνει ανακατεύω, αναμειγνύω υγρά.

Οι αρχαίοι πρόγονοί μας,
απέφευγαν να καταναλώνουν τον οίνο άκρατο, 
πριν δηλαδή τον αραιώσουν με νερό.
Θεωρούσαν την κατανάλωση άκρατου οίνου,
συνήθεια βαρβαρική,
καθώς οδηγούσε σε γρήγορη μέθη
και αντικοινωνικές εκδηλώσεις.
Ουδέν σχόλιον.

Μια που πιάσαμε κουβέντα για ποτά,
ξέρετε τον μύθο,
για το πως έφτασε το αμπέλι στον τόπο μας;

Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία,
ο θεός Διόνυσος,
για να ευχαριστήσει τον βασιλιά της Αιτωλίας Οινέα,
του χάρισε ένα κλήμα αμπελιού,
που έφερε από μια μακρινή χώρα.

Για να συντηρήσει το κλήμα στο μακρινό του ταξίδι,
τύλιξε τις ρίζες του με λάσπη και
το φύλαξε διαδοχικά σε ένα κόκκαλο αηδονιού,
σε ένα κόκκαλο λιονταριού και
σε ένα κόκκαλο γουρουνιού.

Ο Οινέας φύτεψε το κλήμα
και όταν έβγαλε ζουμερά σταφύλια,
έφαγε μερικά και τα υπόλοιπα τα πάτησε
και τα έκανε μούστο.
Σύντομα ο μούστος ζυμώθηκε,
έγινε κρασί και πρόσφερε χαρά σε όσους το δοκίμασαν.

Όμως το κρασί πήρε τα καλά
και τα κακά των ζώων,
με τα οποία μεταφέρθηκε το κλήμα του αμπελιού.

Στην αρχή της οινοποσίας,
ο άνθρωπος κελαηδεί σαν πουλί,
όποιος πιεί παραπάνω αγριεύει σαν λιοντάρι
και όποιος το παρακάνει, χάνει τον έλεγχό του
και συμπεριφέρεται σαν γουρούνι.