Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Τω καιρώ εκείνω....

Τω καιρώ εκείνω.....
Όχι, δεν καταλάβατε, ή μάλλον σας μπέρδεψα.
Δεν σας πω  για ευαγγελικές περικοπές.
Θα σας πω για τον καιρό εκείνο..... τον παλιό που τα καλά κορίτσια από .....σπίτι μάθαιναν γαλλικά και πιάνο.
Τα γαλλικά τα έμαθα, το πιάνο το γλύτωσα ή την γλύτωσε εκείνο.

Τω καιρώ εκείνω τα κορίτσια  μάθαιναν πως να ράψουν ένα κουμπί, πως να ράψουν ένα στρίφωμα, πως να καρικώσουν.
-Να καρικώσουν;
-Ναι να καρικώσουν.
Τι εστί καρικώνω, θα μου πείτε.
Καρικώνω, είναι ιταλική λέξη και σημαίνει μαντάρω πρόχειρα την άκρη ρούχου ή υφάσματος για να μην ξεφτίσει.
Λέξη  ξεχασμένη- ποιός μαντάρει τα ρούχα του σήμερα- που μακάρι να μην την ξαναθυμηθούμε και να μείνει ξεχασμένη.
Ας επανέλθουμε.

Τω καιρώ εκείνω, τα κορίτσια μάθαιναν κέντημα - σταυροβελονιά και κοφτό- και ενίοτε πλέξιμο με βελόνες και βελονάκι.

Τω καιρώ εκείνω...... τα εργόχειρα ήταν της ....μόδας.
Μετά έγινε της μόδας να μην στρώνεται τίποτα σε τραπέζια και τραπεζάκια.

Αλλά επειδή είπαμε ότι δεν πετάμε τίποτα και επειδή μόδα είναι, που ξέρεις, όλα επανέρχονται.....
Και επειδή τα πάσης φύσεως χειροποίητα έχουν αξία, τα φυλάμε.
Κάπου  κάπου τα βγάζουμε στην επιφάνεια τα φρεσκάρουμε, θυμόμαστε γεγονότα που έχουν συνδεθεί μαζί τους, αναπολούμε καλές και άσχημες στιγμές.
Και τα ξανακρύβουμε, μέχρι την επόμενη κρίση νοσταλγίας. 
Τω καιρώ εκείνω λοιπόν, που έπλεκα .........