Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Χεριών έργα

Βρισκόμαστε στην μέση του Δωδεκαημέρου περίπου.

Πολλές από εσάς, για να μην πω μόνο μία,
εξακολουθούν να φτιάχνουν μπάλες και στολίδια.

Άλλες ασχολούνται με το μενού της Πρωτοχρονιάς ....
και  άλλες ασχολούνται με τις όποιες δημιουργίες  τους.

Πριν τα  Χριστούγεννα, η  Jenny είχε κάνει μιά ανάρτηση ενός  κεντήματος με χάντρες.
Της είχα γράψει στο σχόλιο, ότι στην πρώτη ευκαιρία,
θα ανέβαζα και τα δικά μου κεντήματα, έτσι, για να τα δει.




Είχα και έχω μια φίλη, που είναι από τις Σέρρες.
Βάσω το όνομά της.
Το κέντημα αυτό μου το είχε κάνει δώρο.

Από εκεί και ύστερα άρχισε ... το κόλλημα με τις χάντρες και άρχισα και εγώ να φτιάχνω σεμέν, καρρέ και ροτοντάκια όλων των διαστάσεων, αναλόγως των επίπλων που ήθελα να ....καλύψω.







Κλείνω με μια ευχή για τον καινούργιο χρόνο.
Να μην προσπαθήσει να μιμηθεί τον παλιό.
Να φέρει υγεία, αγάπη, ειρήνη,  ευτυχία, αυτοπεποίθηση, υπομονή, επιμονή, ψυχική δύναμη, πολλά χαμόγελα, καθόλου πόνο, συμπαράσταση και ενδιαφέρον για τον διπλανό μας, καλύτερες συνθήκες και προοπτικές , όχι άλλα προβλήματα, όχι  άλλους εφιάλτες, να φύγουν οι καλικάντζαροι , να επικρατήσει η λογική, η σύνεση και....η φώτιση, σε όσους την χρειάζονται.
Το ξέρω....
Ζητάω πολλά......

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Ο δικός μου τρόπος για να σας ευχηθώ

Χθες το μεσημέρι αφού σταμάτησε να βρέχει ,
κοιτάζοντας τυχαία από το παράθυρο της κουζίνας,
απ΄όπου έχω την τύχη, πλένοντας πιάτα,
να βλέπω ένα κομματάκι θάλασσας,

αντίκρυσα αυτήν την εικόνα.


Πάνω από ταράτσες πολυκατοικιών και ηλιακούς,
το ουράνιο τόξο,  κατέληγε στην θάλασσα.
Ή αν θέλετε, αναδυόταν από την θάλασσα.
 Όμορφη εικόνα.
Ανάταση ψυχής.


Πριν από καιρό,
κάποιο μπλογκ είχε ανεβάσει δυό λόγια όμορφα,
τα οποία και σημείωσα.
Ζητώ συγγνώμη που δεν συγκράτησα το όνομα του μπλογκ.


Λέει το μάτι στο νου:
-Σου έφερα ένα μάτσο χρώματα.
Πήρε ο νους το κόκκινο, το πράσινο, το μοβ, το μπλε.
Πήγε στην ψυχή και της είπε:
Σου έφερα το ουράνιο τόξο. Πάει πέρασε και αυτή η μπόρα.

Μακάρι το ουράνιο τόξο - παραμονές των Χριστουγέννων - να είναι ο προάγγελος του τέλους της μπόρας που περνάμε.
Να είσαστε και να περάσετε όλοι και όλες καλά.






Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Οι καλικάντζαροι

 Οι καλικάντζαροι είναι δαιμονικά όντα, που κατά τη λαϊκή αντίληψη, εμφανίζονται κατά το Δωδεκαήμερο ( 25 Δεκεμβρίου- 6 Ιανουαρίου)  και ενοχλούν τις νύχτες τους ανθρώπους.

Σύμφωνα με μια θεωρία οι καλικάντζαροι προήλθαν από τους κανθάρους. Κάνθαροι ή καλικάντζαροι κατ' ευφημισμό ήταν βλαπτικά κολεόπτερα για τους αγρούς και για τ' αμπέλια. Ύστερα εμφανίστηκαν σαν δαιμόνια με μορφή κανθάρων.
Άλλη θεωρία υποστηρίζει την άποψη πως οι καλικάντζαροι προέρχονται από τις αρχαίες κήρες δηλ. τις ψυχές των νεκρών. Σύμφωνα με άλλους οι καλικάντζαροι παρουσιάζουν ομοιότητες με τους ελληνικούς Σατύρους.
Υπάρχει κι άλλη άποψη. Επειδή οι μέρες του Δωδεκαημέρου προστέθηκαν για να εναρμονιστεί ο σεληνιακός με τον ηλιακό χρόνο θεωρήθηκαν μέρες εμβόλιμες, μη κανονικές. Κατά το διάστημα αυτό επέρχεται μια αναστάτωση στην τροχιά του χρόνου. Σ' αυτή την αλλαγή παρουσιάζονται μυστηριώδη όντα ενοχλητικά ή βλαπτικά. Τέτοιοι είναι οι καλικάντζαροι που αντιπροσωπεύουν τους Δαίμονες της βλαστήσεως. Η βλάστηση αρχίζει να οργιάζει αυτή την εποχή. Σε τέτοια ανάστατη εποχή βρίσκουν ευκαιρία και οι Νεκρικοί Δαίμονες (που σχετίζονται με τους Βλαστικούς Δαίμονες), να επιφαίνονται πάνω στη γη. Εμφανίζονται δηλαδή οι νεκρικές ψυχές σαν Δαίμονες.

 
Η αρχή των μύθων που είναι σχετικοί με τους καλικάντζαρους βρίσκεται στα πολύ παλιά χρόνια. Οι αρχαίοι πίστευαν πως όταν οι ψυχές έβρισκαν την πόρτα του Άδη ανοιχτή, ανέβαιναν στον απάνω κόσμο και τριγύριζαν παντού, χωρίς έλεγχο και περιορισμούς.

Πολύ αργότερα, οι Βυζαντινοί γιόρταζαν το Δωδεκαήμερο με μουσικές, τραγούδια και μασκαρέματα. Οι άνθρωποι, έχοντας κρυμμένα τα πρόσωπά τους, έκαναν με πολύ θάρρος και χωρίς ντροπή ό,τι ήθελαν. Πείραζαν τους ανθρώπους στους δρόμους, έμπαιναν απρόσκλητοι σε ξένα σπίτια κι αναστάτωναν τους νοικοκύρηδες. Ζητούσαν λουκάνικα και γλυκά και για να γλιτώσουν απ’ αυτούς έκλειναν πόρτες και παράθυρα. Οι μασκαρεμένοι, όμως, έβρισκαν πάντα κάποιους τρόπους να εισβάλλουν στα ξένα σπίτια, ακόμη και από τις καμινάδες. Κι όλα αυτά για δώδεκα μέρες, ως την παραμονή των Φώτων, οπότε με τον Μεγάλο Αγιασμό όλα σταματούσαν κι οι άνθρωποι ησύχαζαν. Για αυτό και κατά την διάρκεια των 12 αυτών ημερών η Εκκλησία δεν έχει νηστεία.

Οι καλικαντζαραίοι, έρχονται από τα έγκατα τηςγης, όπου ολόκληρο το χρόνο, προσπαθούν με τσεκούρια και πριόνια  να κόψουν το δέντρο που την βαστάει. Κόβουν-κόβουν, μέχρι που έχει μείνει πολύ λίγο ακόμα, αλλά τότε έρχονται τα Χριστούγεννα και λένε "χάιστε να πάμε πάνω στη γη και θα πέσει μοναχό του". Ανεβαίνουν λοιπόν πάνω στη γη και τα Θεοφάνεια που γυρίζουν, βλέπουν το δέντρο ολάκερο, ακέραιο, άκοπο. Και πάλι κόβουν και πάλι έρχονται τα Χριστούγεννα, και όλο απ'την αρχή.
Συνήθη μέρη που μένουν μετά τον ερχομό τους είναι οι μύλοι, τα γεφύρια, τα ποτάμια και τα τρίστρατα (μεγάλα μονοπάτια) όπου παραμονεύουν μόνο κατά τη νύκτα και φεύγουν με το τρίτο λάλημα του πετεινού.
Έρχονται λοιπόν, τις νύχτες του δωδεκαήμερου και μπαίνουν στα σπίτια από τις καπνοδόχους, απ΄ όπου μπορούν να μαγαρίσουν την κουζίνα σε ότι δεν είναι νοικοκυρεμένο, αρπάζουν ενδύματα, σκορπούν το αλεύρι ή την τέφρα από το τζάκι που θεωρείται ακατάλληλη για οποιαδήποτε χρήση. Γι’ αυτό και τα τζάκια εκείνες τις μέρες είναι αναμμένα και έχουν πολύ φωτιά, γιατί τη φωτιά οι καλικάντζαροι τη φοβούνται πολύ.
Αν καμιά φορά μπει κάποιος καλικάντζαρος στο σπίτι οι νοικοκυρές το κυνηγάνε με πυρωμένα δαυλιά. Όταν όμως συλλάβουν κανένα από τους καλικάντζαρους τον δένουν και τον υποχρεώνουν να μετρήσει τις τρύπες του κόσκινου! 



Ο λαός τους φαντάζεται με διάφορες μορφές κατά περιοχή με κοινό γνώρισμα την ασχήμια τους. Κατά Αραχωβίτικη περιγραφή αυτοί είναι: «κακομούτσουνοι» και «σιχαμένοι», «καθένας τους έχει κι απόνα κουσούρι, άλλοι στραβοί, άλλοι κουτσοί, άλλοι μονόματοι, μονοπόδαροι, στραβοπόδαροι, στραβόστομοι, στραβοπρόσωποι, στραβομούρηδες, στραβοχέρηδες, ξεπλατισμένοι, ξετσακισμένοι και κοντολογής όλα τα κουσούρια και τα σακατιλίκια του κόσμου τα βρίσκεις όλα πάνω τους».

Συνήθως φαντάζονται νάνοι, αλλά και ψηλοί, σκουρόχρωμοι, με μαλλιά μικρά και ατημέλητα, μάτια κόκκινα, δόντια πιθήκου, δασύτριχοι, πόδια γαϊδάρου ή το ένα γαϊδάρου και το άλλο ανθρώπινο, ("μισοί γαϊδούρια και μισοί άνθρωποι όπως λένε στη Σύρο) αλλά και σαν «μικροί σατανάδες» - (σατανοπαίδια όπως λένε στη Νάξο), άλλοτε γυμνοί και άλλοτε ρακένδυτοι με σκούφο (οξυκόρυμβο) από γουρουνότριχες και με παπούτσια άλλοτε σιδερένια και άλλοτε με τσαρούχια ή τσαγγία.

Η τροφή τους, κυρίως ακάθαρτη: σκουλήκια, βάτραχοι, φίδια, ποντίκια κ.ά. χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποστρέφονται τα εδέσματα του Δωδεκαήμερου.
Όταν οι νοικοκυρές ψήνουν τηγανίτες ή άλλα σκευάσματα στο τηγάνι από αλεύρι, οι καλικάντζαροι ανεβαίνουν στην καπνοδόχο και απλώνουν το χέρι τους ως κάτω στην εστία (γιατί μπορούν να απλώνουν και να μακραίνουν τα χέρια τους και τα πόδια τους όσο θέλουν) και ζητούν ή βουτούν ότι υπάρχει στο τηγάνι ή στη θράκα.



  Αλλά η πιο προσφιλής τροφή για τους καλικάντζαρους είναι το χοιρινό κρέας και κυρίως το παστό του (το πάχος), το οποίο όταν ψηνεται και πέφτει στα κάρβουνα, σκορπά μια πολύ ευώδη και πολύ ευάρεστη μυρωδιά. Γι' αυτό οι νοικοκυραίοι σκεπάζουν το χοιρινό με σπαραγγιά. Το σπαράγγι όταν είναι τρυφερό είναι πολύ νόστιμο και τρώγεται, όταν όμως μεγαλώσει γίνεται πολύ σκληρός αγκαθωτός θάμνος και γι' αυτό σκέπαζουν το χοιρινό για να μην πλησιάζουν οι καλικάντζαροι. Με σπαράγγια επίσης σκέπαζουν και τα λουκάνικα και οτιδήποτε έχουν ετοιμάσει που έχει σαν πρώτη ύλη το χοιρινό.

  
Προκειμένου βέβαια οι νοικοκυραίοι να αποφύγουν ένα τέτοιο συρφετό ρίχνουν στα κεραμίδια κομμάτια από χοιρινό ή λουκάνικα ή ξηροτήγανα!
Λένε πως μερικοί από τους καλικάντζαρους έχουν στη ράχη τους από φυσικού τους μια κούνια αγκαθερή και σ' αυτήν βάνουν όσα παιδιά αρπάζουν και τα κουνούν για να ματώνουν τα παιδιά απ' τ' αγκάθια και να πίνουν αυτοί το αίμα. Συνήθως δεν αφήνουν μαλλί πάνω στη ρόκα οι νοικοκυρές αυτές τις μέρες, γιατί οι καλικάντζαροι, έρχονται και προσπαθούν να γνέσουν κι αυτοί, το στρίβουν το πετάνε, το μπερδεύουν κι έτσι το μαλλί είναι για πέταμα.

Είναι πολύ ευκίνητοι ανεβαίνουν στα δένδρα πηδούν από στέγη σε στέγη σπάζοντας κεραμίδια κάνοντας μεγάλη φασαρία. Και ότι βρουν απλωμένα τα ποδοπατούν. Άμα βρουν ευκαιρία κατεβαίνουν από τις καμινάδες στα σπίτια και μαγαρίζουν τα πάντα.


Σε μερικά μέρη τους καλικάντζαρους τους συνοδεύει η μάνα τους η «Καλικατζαρού» που τους «ορμηνεύει» τι να πειράξουν. Σε κάποια νησιά οι καλικάντζαροι έρχονται με τις γυναίκες τους ή μόνο οι γυναίκες τους οι «καλικαντζαρίνες»! Και προκειμένου οι νοικοκυραίοι να αποφύγουν ένα τέτοιο συρφετό ρίχνουν στα κεραμίδια κομμάτια από χοιρινό ή λουκάνικα ή ξηροτήγανα! Στη Νάξο τις γυναίκες των καλικάντζαρων τις αποκαλούν «Καλοκυράδες» για να τις καλοπιάσουν (εξευμενίσουν), ενώ στη Κωνσταντινούπολη «Βερβελούδες». Ο αρχηγός των καλικάντζαρων στη παλιά Αθήνα λεγόταν «κωλοβελόνης» ενώ στη Θεσσαλία «αρχι-τζόγιας» (και «τζόγιες» οι καλικάντζαροι) στη δε Κωνσταντινούπολη «Μαντρακούκος». Στη δε Νάξο οι καλικάντζαροι φαντάζουν και χορευταράδες, αρπάζουν όποιον βρουν τη νύκτα και τον στροβιλίζουν στο χορό μέχρι να πέσει λιπόθυμος, ο γνωστός χορός των καλικατζάρων.

αφιερωμένο σε κάποιο ...καλικάντζαρο
Την ημέρα των Φώτων ο παπάς περνάει και αγιάζει τα σπίτια. 
Πασίγνωστη είναι η δοξασία που όταν οι καλικάντζαροι φεύγουν κατά τον αγιασμό των σπιτιών φωνάζουν:

«Φεύγετε να φεύγωμε
τι έρχεται ο τρελόπαπας
με την αγιαστούρα του
και με τη βρεχτούρα του.
Μας άγιασε μας έβρεξε
και μας, μας εκατέκαψε!» 

Με την αναχώρηση των καλικάντζαρων, η στάχτη από το τζάκι μαζεύεται και το τζάκι καθαρίζεται. Η στάχτη πετιέται σε μέρος που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κανένα λόγο (αλυσίβα, λίπασμα κ.λ.π.)






Πραγματοποιείται καθαρισμός των χωριών και των σπιτιών της υπαίθρου, με φωτιές υπαίθριες. Επίσης καθαρίζονται και οι κοπριές των ζώων από τα κατώγια και οι άνθρωποι πλένονται. Το εικονοστάσι καθαρίζεται, αλλάζει το νερό στο καντήλι κ.λ.π. γιατί οι καλικάντζαροι πέρα από τα προβλήματα που έχουν προξενήσει στους νοικοκυραίους έχουν μαγαρίσει και όλους τους χώρους.

Φέτες από κορμό  δένδρου

Οι “Καλικάντζαροι” σήμερα, είναι πιο πολλοί από ποτέ! Και μάλιστα κάνουν πολύ περισσότερο κακό στο λαό, από ότι  αυτοί που υπήρχαν, στο μυαλό και στις δοξασίες του…

 Decoupage σε ξύλο με χαρτοπετσέτα ακαι χαρτομάντηλο, πάστ χιονιού και glitter

πηγές:http://users.sch.gr/aiasgr/Hthi_kai_ethima/Xristougenniatika_ethima/Oi_kalikantzaroi.htm
          http://autochthonesellhnes.blogspot.com/2010/12/blog-post_269.html

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Το αγγελάκι της φουντωτής γιρλάντας

- Έρχονται τα Χριστούγεννα! φώναξε χαρούμενα ένα χειμωνιάτικο πρωινό ο μικρός άγγελος. Η Χριστουγεννιάτικη φουντωτή γιρλάντα με τους εφτά αγγέλους που κρέμονταν από πάνω της, τινάχτηκε ολόκληρη.

- Μας ξύπνησες! διαμαρτυρήθηκαν οι άγγελοι με μια φωνή. Τι σε έπιασε και φωνάζεις ξαφνικά;


- Έρχονται! Έρχονται τα Χριστούγεννα! φώναξε και πάλι ο μικρός άγγελος. Οι άλλοι άγγελοι χασμουρήθηκαν. Ίσιωσαν τα χάρτινα φτερά τους που ήταν σκεπασμένα με λείο και μαλακό ύφασμα και ρώτησαν το μικρό τους αδερφό.

- Και εσύ που το ξέρεις; Μέσα σε αυτό το κουτί που είμαστε κλεισμένοι, δεν έχουμε ούτε ημερολόγια, ούτε ρολόγια. Πως μπορούμε να ξέρουμε τι εποχή είναι, αν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα; Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε τη στιγμή που κάποιος θα ανοίξει το καπάκι από το κουτί και θα μας τοποθετήσει με τα άλλα στολίδια πάνω στο δέντρο.

decoupage με χαρτοπετσέτα
- Κι όμως εγώ ξέρω πως έρχονται τα Χριστούγεννα! Τα μυρίζω! Οι άγγελοι της φουντωτής γιρλάντας έξυσαν συγχρονισμένοι σαν χορευτές μπαλέτου, το φτιαγμένο από γουνίτσα φωτοστέφανο στο κεφάλι τους.

- Τα μυρίζεις; απόρησαν! Α, εσύ είσαι τελείως χαζούλης!

- Μα ναι! επέμενε ο μικρός άγγελος. Τα μυρίζω στον αέρα που έχει γίνει υγρός και βαρύς. Στη μυρωδιά από τα ξύλα που καίγονται στο τζάκι. Στα γλυκά με κανέλα και μέλι που φτιάχνουν στην κουζίνα του σπιτιού. Έρχονται Χριστούγεννα σας λέω!


- Εμείς το μόνο που μυρίζουμε εδώ μέσα είναι κλεισούρα και σκόνη. Κοιμήσου μικρέ. Έχουμε καιρό ακόμα μέχρι τα Χριστούγεννα του είπαν οι άγγελοι και ξάπλωσαν πάνω στο βαμβάκι που είχαν για στρώμα για να μη τσαλακωθούν και σκιστούν.
Όμως ο μικρός άγγελος, ο τελευταίος στη φουντωτή γιρλάντα με τους αγγέλους, δεν μπορούσε να κοιμηθεί από την χαρά και την προσμονή. Έφταναν τα Χριστούγεννα και επιτέλους θα βρισκότανε και πάλι πάνω στο στολισμένο δέντρο. Εκεί μπορούσε να βλέπει όλο το σπίτι, στολισμένο με γκι και κορδέλες. Να λιγουρεύεται το γιορτινό τραπέζι με τα γλυκά και τα φαγητά που μοσχοβολούσαν. Να λικνίζεται στο ρυθμό των όμορφων τραγουδιών που ηχούσαν παντού και να χαίρεται με τα γέλια, τα παιχνίδια και τις κλεφτές ανυπόμονες ματιές των παιδιών στα κουτιά με τα δώρα κάτω από τα κλαδιά του έλατου. Και να που πραγματικά είχε δίκιο.


Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν με γοργούς ρυθμούς και κάποια μαγική στιγμή, το καπάκι του κουτιού που κρατούσε κλειστή την φουντωτή χριστουγεννιάτικη γιρλάντα με τους εφτά αγγέλους άνοιξε. Το φως ξεχύθηκε λαμπρό και ζεστό μέσα στο κουτί και ξύπνησε τα αγγελάκια που χαρούμενα φώναξαν όλα μαζί πια:

- Ήρθαν τα Χριστούγεννα! Ήρθαν τα Χριστούγεννα!


Μαζί με αυτό, άνοιξαν και άλλα κουτιά. Το μεγάλο κουτί με τις γυάλινες μπάλες που τσούλησαν γρήγορα στο χαλί. Το κουτί με τους βελούδινους φιόγκους που τεντώθηκαν νυσταγμένοι. Το κουτί με τις καμπάνες που με μιας άρχισαν να χτυπάνε. Τον ξύλινο καρυοθραύστη που ακόνισε την μασέλα του. Τα Άγιο-βασιλάκια που κρατούσαν κιθάρες και βιολιά στα χέρια τους. Και στη γλώσσα των παιχνιδιών που κανείς δεν γνωρίζει και δεν ακούει, άρχισαν όλα τα στολίδια να πανηγυρίζουν, να γελάνε και να τραγουδάνε χαρούμενα που μετά από μεγάλη αναμονή οι γιορτές έφτασαν και το φως της μέρας ανέδειξε τα όμορφα χρώματα τους.


Μα πιο πολύ χαρούμενος ήταν ο μικρός άγγελος της φουντωτής γιρλάντας. Γιατί αυτός ήξερε πιο μπροστά από τα άλλα στολίδια πως τα Χριστούγεννα είχαν φτάσει. Το μύριζε και το ένιωθε μέσα στην καρδιά του και δεν έβλεπε την ώρα να σταθεί πάνω στο δέντρο και πάλι. Και η στιγμή αυτή είχε φτάσει.

Τα λεπτά χέρια μιας όμορφης γυναίκας με μακριά μπουκλωτά μαλλιά μπήκαν μέσα στο κουτί και έπιασαν την γιρλάντα με τους αγγέλους. Η καρδιά του μικρού αγγέλου πήγε να σπάσει.

- Τώρα θα πετάξω ψηλά στο έλατο, σκέφτηκε. Θα δω το στολισμένο σπίτι, τα παιδάκια που τρέχουν γύρω από τα σκορπισμένα στο σαλόνι στολίδια και δώρα, τα χαμόγελα στα πρόσωπα όλων να ζεσταίνουν το κρύο που ένιωθα τόσο καιρό μέσα στο κουτί.
Μα καθώς σκεφτόταν όλα αυτά χρατς! Το χάρτινο φτερό του πιάστηκε στο καπάκι από το κουτί που δεν είχε καλά ανοίξει και κόπηκε στη μέση.


- Αχ τι κρίμα! Έσκισα το φτερό του τελευταίου στη σειρά αγγέλου. Δεν πειράζει.
Τώρα η γιρλάντα θα έχει μόνο έξι αγγέλους, είπε η γυναίκα με τα μπουκλωτά μαλλιά και παίρνοντας στα χέρια της ένα ψαλίδι έκοψε το σκοινί που συγκρατούσε τον άγγελο στην φουντωτή γιρλάντα και τον έβαλε και πάλι μέσα στο κουτί. Όλα τότε ησύχασαν.
Τα στολίδια έπαψαν να γελάνε και να φωνάζουνε στη γλώσσα των παιχνιδιών. Το φως που έλουζε τα κουτιά χλόμιασε και το κρύο σκέπασε τον μικρό άγγελο με το σκισμένο φτερό, που έμεινε ξαπλωμένος στον πάτο του κουτιού.

decoupage με ριζόχαρτο

- Δεν θα γνωρίσω τα φετινά Χριστούγεννα. Δεν θα μυρίσω τα φρεσκοψημένα γλυκά στο φούρνο. Δε θα τραγουδήσω μαζί με τα παιδιά, που θα στέκονται στην πόρτα χτυπώντας τριγωνάκια τα κάλαντα για τον Χριστούλη, είπε πολύ λυπημένος ο μικρός άγγελος και χάρτινα δάκρυα άρχισαν να πέφτουν από τα ζωγραφισμένα μάτια του.

decoupage με χαρτοπετσέτα
 Μα πριν προλάβει να κρυώσει η καρδούλα του, άλλο ένα χέρι μπήκε μέσα στο κουτί. Ήταν μικρό και στρουμπουλό και άρχισε να ψαχουλεύει το κουτί ανακατεύοντας το μπαμπάκι του πάτου τόσο, που ο άγγελος έκανε τούμπες. Ύστερα, έπιασε τον μικρό άγγελο που έστεκε, χωρίς την γιρλάντα, μόνος με το σκισμένο φτερό του. Κι όταν το χέρι τον σήκωσε, ο άγγελος, έστω και με ένα φτερό, πέταξε ψηλά κι αντίκρισε ένα μικρό παιδάκι, που ίσα ίσα στεκόταν στα ποδαράκια του και περπατούσε άτσαλα. Το μικρό παιδάκι με τον άγγελο στο τεντωμένο του χέρι έφτασε στραβοπατώντας τη γυναίκα με τα μπουκλωτά μαλλιά και της έδωσε τον άγγελο.

decoupage με ριζόχαρτο
 - Θέλεις να τον βάλουμε κι αυτόν στο δέντρο; ρώτησε η γυναίκα.



κέρινα αγγελάκια
Η γυναίκα πήρε τον μικρό άγγελο από το χεράκι του παιδιού, του τίναξε από πάνω του τα ανακατεμένα μπαμπάκια και με προσοχή κόλλησε το μισό φτερό που του έλειπε. Ύστερα, ανεβαίνοντας σε μια μεγάλη σκάλα τον έβαλε πιο ψηλά από τα άλλα στολίδια, πιο ψηλά ακόμα και από την γιρλάντα των έξι αγγέλων. Στην κορυφή του δέντρου! Και καθώς το μικρό παιδάκι είδε τον άγγελο τόσο λαμπερό και όμορφο άρχισε να χτυπάει παλαμάκια και για μια στιγμή φάνηκε σε όλους πως ο μικρός άγγελος ζωντάνεψε κι έγινε ένας αληθινός άγγελος που είχε κατέβει από τον ουρανό για να αναγγείλει τη γέννηση του Χριστού.
σοκολατένια αγγελάκια
Κι εκεί απάνω ο μικρός άγγελος έζησε τα πιο όμορφα Χριστούγεννα που είχε ζήσει ποτέ του. Με μυρωδιές, με τραγούδια, με γέλια και παιχνίδια, μα και με κάτι ακόμα που έκανε τις γιορτινές μέρες πιο πλούσιες και πιο ζεστές. Με αγάπη!

αφιερωμένο


Πηγή:www.christmasinathens.g

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Η φωτογράφηση.......


Είθισται οι αναρτήσεις να ακολουθούνται από φωτογραφίες.
Πάντα τελειώνοντας ένα έργο, το φωτογραφίζω και το περνάω στο αρχείο μου.

Θα θυμόσαστε πριν από κάποιους μήνες, που έχασα τα περισσότερα από τα αρχεία που είχα στον εξωτερικό σκληρό δίσκο.
Στις αρχές του Σεπτέμβη, είχα κάνει ανάρτηση μιάς εφημεριδοθήκης, η οποία είχε διασωθεί από το χάσιμο των δεδομένων.



Υπήρχαν όμως,  μια πολυθρόνα και ένα τραπεζάκι που συμπλήρωναν το σετ και είχαν χαθεί οι φωτογραφίες τους. Όπως είχα  γράψει και τα τρία , ήδη ,  κοσμούσαν το εξοχικό. Έπρεπε λοιπόν να πάω εκεί για να τα φωτογραφήσω, για χάρη σας. 
Για χάρη σας λοιπόν, κοψομεσιάστηκα.
Τα κουβάλησα και τα έστησα κάτω από τα δένδρα μέσα στην πρασινάδα.
το τραπεζάκι
η πολυθρόνα
η εφημεριδοθήκη
η πολυθρόνα και το τραπεζάκι
και τα τρία μαζί
και από άλλη οπτική γωνία
Λίγα λόγια για το....σετάκι.
Την πολυθρόνα και την εφημεριδοθήκη τα είχα. Το τραπεζάκι το βρήκα, με σπασμένο το ΄΄καπάκι΄΄ του, πεταμένο. Και επειδή ταίριαζε με τα άλλα δυο, το μάζεψα και το .....περιέθαλψα.
Μπορεί να κοψομεσιάστηκα κουβαλώντας τα , όμως, χαλάλι σας .
Και αυτά πέρα από το κουβάλημα δεν με ταλαιπώρησαν άλλο. 
Από μιά φωτογραφία τους τράβηξα και αυτό ήταν. Είχαν και φωτογένεια, πως να το κάνουμε.
Υπήρξαν, όμως και κάτι άλλα μοντέλα που με ταλαιπώρησαν πολύ.
Τα φωτογράφιζα επί τρεις συνεχόμενες ημέρες. 
Πρωί και απόγευμα.........
Με την ανατολή και την δύση του ηλίου....
Σε ήλιο και σε σκιά.......
Με τον ήλιο πίσω από τον φακό και με τον ήλιο κόντρα....
Σε μανταρινιές και λεμονιές........
Σε πορτοκαλιές και νερατζιές......
Στο τρυφύλλι
Στην κρυφή αγάπη....
Την ξέρετε την κρυφή αγάπη;
κρυφή αγάπη
Η κρυφή αγάπη, είναι ένας θάμνος με πράσινα φύλλα.Όταν είναι η εποχή, κάτω από κάθε φύλλο , στα κρυφά, πρέπει να γυρίσεις το φύλλο για να το δεις, βγαίνει ο καρπός, ένα κόκκινο μικρό μπαλάκι.
Τα τράβαγα- φωτογραφίες- που λέτε , από ψηλά- τα μοντέλα εννοώ- για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας, τα τράβαγα και από χαμηλά.
Δεν είχαν φωτογένεια από την μιά, δεν ήταν συνεργάσιμα από την άλλη.
Γκρίνιαζαν, τεμπέλιαζαν....
Κάποια το έριξαν και στον ύπνο, εν ώρα εργασίας.
Ένας γάτος που παρακολουθούσε την φωτογράφηση, κόντεψε να κοιμηθεί και αυτός.
Πήγα και σε κάτι φραγκοσυκιές....
Πήγα και σε σωρούς από ξύλα....
Μέχρι και στο δάσος βγήκα, κάτω από τα πεύκα...
δια του λόγου το ...αληθές
Τράβηξα πάνω από 200 φωτογραφίες. Αλήθεια σας λέω.
Η παραξενιά τους και η γκρίνια τους το ...κάτι άλλο.
Τέλος, κατέθεσα τα όπλα, κουράστηκα, βαρέθηκα.....
Παραιτήθηκα. Ως εδώ, είπα.
Δεν βγάζω άλλες φωτογραφίες. Έχω και άλλες δουλειές να κάνω!!!!
Διάλεξα λοιπόν, τις καλύτερες και σας τις παρουσιάζω....
Και μην πείτε ότι δεν προσπάθησα......
Το φταίξιμο ήταν όλο δικό τους. 
Εκείνα έφταιγαν....
Τα αχάριστα....
Τα δύστροπα.....
Τα παράξενα.....
Τα γκρινιάρικα.....
Τα ψηλομύτικα...... (κακό πράγμα η...δημοσιότητα)
Τα μοντέλα.....
Τα ξωτικά......
στην λεμονιά....
στο τρυφύλλι......
στην μπουκαμβίλια.....
στην φραγκοσυκιά....
στην πορτοκαλιά......
στην νερατζιά....
στα ξύλα.....
στην μανταρινιά
με την ανατολή.....
....και με την δύση.