Παγκόσμια ημέρα Αποταμίευσης

Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι.

Μάζευε κι ας είν' και ρώγες.

Φύλαξέ με σήμερα για να με έχεις αύριο.

Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.

Τις θυμόσαστε αυτές τις παροιμίες; 

Η ιστορία  ΄΄Τέττιξ και μύρμηκες΄΄ του Αισώπου , σας θυμίζει τίποτα;

Ας κάνω μετάφραση: ΄΄ Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας΄΄.
Για εκείνη την ιστορία με το  εργατικό μυρμήγκι  , σας λέω, που όλο το καλοκαίρι δούλευε και μάζευε τροφή και το ανέμελο και ρέμπελο τζιτζίκι που όλη μέρα τραγουδούσε;  Και που όταν ήρθε ο χειμώνας  είπε το εργατικό μεν, υπεροπτικό δε , μυρμήγκι  στο τζιτζίκι, που δεν είχε προνοήσει να μαζέψει τροφή :
-Αφού τραγούδαγες το καλοκαίρι, ήρθε τώρα ο καιρός να χορέψεις!!
Το θυμηθήκατε;

Στις 31 Οκτωβρίου του 1924, ιδρύθηκε το Διεθνές Ινστιτούτο Ταχυδρομικών Ταμιευτηρίων στο Μιλάνο. Τέσσερα χρόνια μετά την ίδρυση του, άρχισε και ο εορτασμός της “Παγκόσμιας Ημέρας Αποταμίευσης”.
Στην Ελλάδα η ημέρα αυτή άρχισε να εορτάζεται από το 1936.
Τι είναι η αποταμίευση;
Θυμάται κανείς;

Θυμόσαστε τις εκθέσεις των παιδικών μας χρόνων και τους σιδερένιους μπλε κουμπαράδες του ταμιευτηρίου που ήταν το έπαθλο για την καλύτερη έκθεση;
Ιστορικές αναμνήσεις.
Πως γίνεται  καταγραφή των παιχνιδιών που έπαιζαν κάποιες άλλες εποχές , ή καταγραφή των επαγγελμάτων που έχουν εξαφανιστεί; Κάτι  τέτοιο.
Κάποια στιγμή, πρέπει να γίνει καταγραφή και των συνηθειών, καλών και κακών , που έχουν ή τείνουν να εκλείψουν.
Ας ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας λοιπόν.

Αποταμίευση , σημαίνει  να βάζω ή να προσπαθώ να βάζω στην άκρη κάποια χρήματα που θα μου χρησιμεύσουν στο μέλλον όταν θα τα χρειαστώ. Με άλλα λόγια τα αποθηκεύω για να τα αξιοποιήσω αργότερα όταν παρουσιαστεί κάποια ανάγκη.

Συμφωνείτε; Την διαβάσατε την πρόταση; Την απομνημονεύσατε; Εκεί θα μείνει, χαραγμένη στο μυαλό σας γιατί για να υλοποιηθεί....ξεχάστε το. Κακιά συνήθεια που πρέπει να κοπεί.

Θυμόσαστε τους κουμπαράδες - γουρουνάκια;
Πάντα  είχα μια απορία;
Γιατί ο κουμπαράς ήταν γουρουνάκι;
Μήπως για να  τρώει πολλά κέρματα ή χαρτονομίσματα - αδιακρίτως - όπως το γουρουνάκι τρώει πολύ - και αδιακρίτως - και ότι δει το μάτι του δεν αφήνει το στόμα του;

                                                       

Την απορία μου την έλυσα μόλις σήμερα .
Ψάχνοντας για να κάνω την ανάρτηση, έπεσα πάνω στο μπλογκ (γείτονας και αυτός ) του συγγραφέα  Ιωάννη Πρωτοπαπαδάκη .
Γράφει λοιπόν ο συγγραφέας:

''Ο κουμπαράς-γουρουνάκι ήταν το πιο δημοφιλές παιδικό δώρο από τα τέλη του 19ου αιώνα έως και τα μέσα του 20ού. Εικάζεται ότι η χαριτωμένη όψη του συνέβαλε στην εδραίωση της ιδέας της αποταμίευσης και, φυσικά, στην κατακόρυφη αύξηση των πωλήσεων κουμπαράδων.

Από την αρχαιότητα, τα γουρούνια ήταν ιδιαίτερα αγαπητά – μολονότι στις διαβόητες δίκες ζώων, τον Μεσαίωνα, εννιά στις δέκα φορές κατηγορούμενος ήταν γουρούνι. Κατά τον Μεσαίωνα επικρατούσε η αντίληψη ότι, αν έχεις στην κατοχή σου ένα γουρούνι (σύμβολο γονιμότητας, δύναμης και ταχύτητας), δεν θα πεινάσεις ποτέ.

Ωστόσο, εικάζεται ότι οι πήλινοι κουμπαράδες-γουρουνάκια έκαναν την εμφάνισή τους –μάλλον κατά λάθος- αρκετά αργότερα, στην Αγγλία, γύρω στα τέλη του 18ου αιώνα. Τότε, κατασκευάζονταν από πηλό κάποια δοχεία με την ονομασία pygg jars. Όταν λοιπόν ζητήθηκε από κάποιον τεχνίτη να κατασκευάσει ένα pygg jar, αυτός, λόγω ομοηχίας με τη λέξη «pig», δημιούργησε έναν κουμπαρά-γουρουνάκι.΄΄

Οι δικοί μου κουμπαράδες δεν είναι γουρουνάκια. Είναι ξύλινοι, περασμένοι με ακρυλικά χρώματα άσπρο, σιέλ και γκρι.Έχουν λουλουδάκια και γατάκια σε ριζόχαρτο. Όταν άρχισα να τους φτιάχνω, τους προόριζα για δώρο. Μέχρι να τους τελειώσω, άλλαξα γνώμη.Αποφάσισα να τους κρατήσω, σαν είδος προς εξαφάνιση. Που ξέρεις , είπα, μετά από χρόνια μπορεί να μου τους ζητήσουν από κανένα μουσείο. Σίγουρα η αξία τους θα έχει ανέβει. Χειροποίητο αντικείμενο από την μια μεριά , είδος προς εξαφάνιση -μπορεί και ήδη εξαφανισμένο - από την άλλη.

Και μην ξεχνάτε την Τρίτη κληρώνει.
Ναι, ναι , κληρώνει.
Όχι το λαϊκό λαχείο, καλέ.
Την Τρίτη αργά - αργά το βράδυ,  θα γίνει η κλήρωση και η ανάρτηση για τον τυχερό ή τυχερή που θα κερδίσει το κουτί και τα καρυδάκια.
Όποιος ή όποια δεν έχει γράψει σχόλιο.....προλαβαίνει.
Όποιος ή όποια γράψει δυο ή παραπάνω φορές σχόλιο, θα μετρήσει μόνο το πρώτο.

Μόνο όποιος ή όποια συγκατοικεί με άλλους στο ίδιο μπλογκ μπορούν να αφήσουν ξεχωριστά σχόλια, Αυτά θα μετρήσουν. Οι αποτροπές του ενός εκ των συγκατοίκων( βλέπε Μισιρλού) προς τον άλλον να μην λάβει μέρος και η διαβεβαίωση , ότι άμα κερδίσει θα τα μοιραστεί (για τα καρυδάκια, ο καβγάς) με το έτερον  ήμισυ (βλέπε Μαρία), είναι....... παραπλανητικές.

Χωρίς τίτλο

Η σημερινή ανάρτηση δεν έχει τίτλο, δεν έχει εικόνες .Μάλλον για να μην λέμε και ψέμματα , έχει δυο προς το τέλος της ανάρτησης. 
Η σημερινή ανάρτηση είναι ένα κοίταγμα προς τα πίσω. Όχι πολύ πίσω.Να έτσι... μια ματιά.
Η σημερινή ανάρτηση έχει κάτι από γέλιο κάτι από δάκρυ...
Όχι, όχι δεν θα σας στεναχωρέσω, αρκετά στεναχωριόμαστε με αυτά που γίνονται γύρω μας.
Το δάκρυ μπορεί να έρθει και από το γέλιο. Έτσι δεν είναι;
Δεν λέμε γέλασα μέχρι δακρύων;
Όχι, όχι πάλι λάθος καταλάβατε. Σήμερα δεν είμαι η Miss Wikipedia.
Σήμερα θα σας πω μιά ιστορία και θα  σας γυρίσω λίγο πίσω στον χρόνο. Ένα flashback που λέμε στα ...ελληνικά.  Πόσο πίσω; Τον Οκτώβρη του 2010
Εκείνον τον μήνα,  έβαλα...... τα θεμέλια του μπλογκοσπιτιού μου.  Ήρθα σε επαφή με τον blogger, έκανα την σχεδίαση, έφτιαξα τις ρυθμίσεις, τακτοποίησα τον λογαριασμό μου , βρήκα και κάποια gadgets  ( μετά κόπων και βασάνων οφείλω να ομολογήσω ) και έκανα εγκαίνια , δηλαδή ανέβασα την πρώτη μου ανάρτηση, στις 2 Νοεμβρίου του 2010.
Ντυμένη και στολισμένη με τα καλά μου, εγώ και το μπλογκόσπιτό μου άλλο τόσο, καλωσόριζα τον εαυτό μου και κερνούσα  λικέρ πικραμύγδαλο. Μετά κέρασα τρουφάκια (απίθανα) ,   μωσαϊκό  , ισλί ( πεντανόστιμα) , γλυκό του κουταλιού κυδώνι . Έφτιαξα ένα μεγάλο ταψί εκμέκ (αξίζει να το δοκιμάσετε ) , είπα ας φτιάξω και ένα  ζελέ κυδώνι , αλλά ψυχή δεν πάταγε, ούτε μια επίσκεψη. Εγώ έκανα επισκέψεις, έγραφα σχόλια σε άλλα μπλογκ,   αλλά  ανταπόδοση καμιά.
Είπα ας τους φτιάξω μουσταλευριά ,που ξέρεις μπορεί κάποιος να σκάσει μύτη. Μπααααα..... Στις 22  του μηνός , μετά από 20 μέρες δηλαδή, αποφάσισα να φτιάξω  Χριστουγεννιάτικα γλειφιτζούρια  και ω του θαύματος, καταφθάνουν οι πρώτες επισκέψεις η αχτίδα και αργότερα η  Ζαμπία. Δεν ήξερα τι να σκεφτώ, μήπως τα μπλογκοσπιτάκια έκρυβαν παιδάκια; Κάτι σαν τα Στρουμφάκια να πούμε.
Γι αυτό και εγώ στην επόμενη ανάρτηση ανεβάζω το μερος Β! των γλειφιτζουριών και να  σου άλλα δύο παιδάκια, συγκεκριμένα κοριτσάκια γλυκατζούδικο το πρώτο και  το δεύτερο λιγωμένο και με ασθενείς αντιστάσεις. Έτσι μου συστήθηκαν  η Χρυσάνθη και η κάντο μ΄αγάπη .....εεεεε, η Χαρά ήθελα να πω.
Με την Χαρά κολλήσαμε περισσότερο απ΄όλες τις άλλες γειτόνισσες. Πως;  Μας ένωσε ένας Λάκης Κομνηνός, ένας Άλκης Γιαννακάς .  Δεν ξέρω. Μάλλον ταιριάξαμε. Με την Χαρά είμαι ο εαυτός μου και δεν φοβάμαι πως θα μιλήσω και τι θα πω. Αυτό που σκέφτομαι το λέω και ξέρω ότι δεν θα παρεξηγηθώ. Και είναι σπάνιο αυτό στις μέρες μας.
Τώρα θα μου πείτε και με ποιόν δεν κολλάει και δεν ταιριάζει η Χαρά. Για καλό το λέω και δεν υπαινίσσομαι τίποτα. Προλαβαίνω για να μην παρεξηγηθώ.
Την γνώρισα μέσα από το μπλογκ και όταν ήρθε τον Δεκέμβρη στην Αθήνα για δουλειές και για την Μάγια, έμαθα πότε θα πήγαινε, και σαν σουπιά που είμαι ,πήγα και εγώ χωρίς να της το πω- της έκανα έκπληξη δηλαδή- για να την γνωρίσω δια ζώσης που λέει και η ίδια.
Όπως γράφω και στο προφίλ μου, '' Κάποτε, εύρισκα ιδέες και συνταγές από βιβλία. Τώρα ψάχνοντας για συνταγές στο internet, ζήλεψα τις παρέες και την επαφή που υπάρχει μέσα από τα blogs και είπα να γίνω και εγώ μέλος. ''
Έτσι ξεκίνησα να φτιάξω και εγώ ένα μπλογκ για να ανταλλάξω κάποιες συνταγές γλυκών και φαγητών με την γειτονιά.  Το έφτιαξα  μόνη μου χωρίς βοήθεια - γιατί έλεγα ότι θα με κοροϊδέψουν αν μάθαιναν ότι ήθελα να φτιάξω μπλογκ -  με λίγες γνώσεις από υπολογιστή και internet, ψάχνοντας, κάνοντας λάθη και διορθώνοντάς τα .
Τώρα θα σας μαρτυρήσω τον λόγο που δεν έβλεπα σχόλιο στις πρώτες αναρτήσεις.
Ένα από τα λάθη, ή μια από τις παραλήψεις μου ήταν ότι δεν είχα κάνει ορατό το μπλογκ (γελάτε;;;)  Έτσι λοιπόν μετά από 20 ημέρες ανακάλυψα την αιτία και αφού διόρθωσα το λάθος μου, δέχθηκα τα πρώτα σχόλια.
Το μπλογκ το ξεκίνησα όπως σας είπα για συνταγές , εξ ου και  para-kelsos cooks . To kelsos βγαίνει από το ονοματεπώνυμό μου, του έβαλα και ένα para μπροστά και έγινα  αλχημιστής  ή καλύτερα μια αλχημίστρια που μαγειρεύει. Και ευτυχώς που το έσωσα, βάζοντας σαν υπότιτλο το ''αλχημείες στην κουζίνα και όχι μόνο'', γιατί  παρασύρθηκα από τα μπλογκ με το decoupage , είχα βλέπετε και μια κλίση προς την καλλιτεχνία και οι περισσότερες αναρτήσεις το αφορούν.
Παράπονα δεν έχω, έγινα μέλος μιας μεγάλης παρέας, που κάθε μέρα γίνεται και μεγαλύτερη. Επικοινωνώ μαζί σας - έφτασα αισίως τους 250 αναγνώστες - ανταλλάσσουμε ιδέες  απόψεις, συνταγές, τεχνικές. Λάθη εξακολουθώ και κάνω, προσπαθώ και τα διορθώνω. Και άμα βρω δυσκολία και εμπόδια καλώ την άμεσο δράση  επί των ηλεκτρονικών ,  την Μισιρλού  από το http://2handmadeart.blogspot.com/. Πρώτη στο να συντρέχει , να λύνει απορίες και να βοηθάει σε ότι έχει σχέση με την λειτουργία του μπλογκ και όχι μόνο. Αδελφή Τερέζα όνομα και πράγμα. Δεν λέει όχι σε κανέναν. Θα το έχετε διαπιστώσει και εσείς. Πάντα παρούσα.

 Επίσης θα έχετε διαπιστώσει ότι στην γειτονιά αυτόν τον καιρό κυκλοφορούν βραβεία. Φθινοπωρινά βραβεία. Έφτασαν και σε μένα . Δωρητές οι: Σκρουτζάκος  ,   elena  ,   helen gr , και Μαρία Ζ και τους ευχαριστώ. Πιθανόν να έχω πάρει και από αλλού και να μην το είδα, γι αυτό ας με συγχωρέσουν αν δεν έχω αναφέρει και άλλους δωρητές

Επειδή ήδη η ανάρτηση έγινε .....μεγάλης διάρκειας  και έχω και κάτι  τελευταίο- αλλά σημαντικό -  μετά από αυτό να σας πω, δεν θα γράψω 7 πράγματα που με χαρακτηρίζουν. Άλλωστε νομίζω ότι  βγαίνουν και περισσότερα από  επτά μέσα από αυτήν την ανάρτηση.
Σας κούρασα μεν , αλλά τελειώνω δε .
Ανακοινώνω λοιπόν ότι ,  όποιος αφήσει σχόλιο στην σημερινή ανάρτηση , θα λάβει αυτόματα μέρος στην κλήρωση που θα γίνει στις  2 Νοεμβρίου ( στα πρώτα γενέθλια του μπλογκ).
Το δώρο,  θα είναι ένα κουτί  για τσάι,  παρόμοιο με αυτό  το κουτί  και λέω παρόμοιο -γιατί τα χειροποίητα ποτέ δεν είναι ίδια- και  μέσα αντί για τσάι,  θα έχει   καρυδάκια .
Όποιος διαφωνεί να το δηλώσει, ή μάλλον να μην αφήσει σχόλιο. χαχαχαχα
Και μην φοβηθείτε που θα τηρήσω σιγή ...ιχθύος. Απλούστατα θα λείψω για μια εβδομάδα περίπου.
 

Επιδιορθώσεις, μεταποιήσεις........Parakelsos

Σας προσκαλώ για μια βόλτα.
Μην βιαστείτε να πείτε όχι.
Δεν θα κουραστείτε.
Δεν θα περπατήσετε
Δεν θα χρειαστείτε να αλλάξετε ρούχα.
Ελάτε όπως είσαστε , ακόμη και με τις πυτζάμες σας.

Είναι μια βόλτα στο λεξικό, για να  μάθουμε ή να θυμηθούμε λέξεις , που αφορούν το ράψιμο και την ραπτική, την ετυμολογία τους, εκφράσεις, αινίγματα και παρομοιώσεις με αυτές τις λέξεις.

Πελότα , από το γαλλικό «pelote», που σχηματίστηκε από το λατινικό «pila» (σφαίρα, μπάλα).

βελονοθήκη, μικρό μαξιλαράκι που χρησιμοποιούν οι μοδίστρες για τις καρφίτσες και τις  βελόνες.

Πελότα ονόμαζαν στα χρόνια του Μεσαίωνα ένα παιχνίδι, που ξεκίνησε από τα μοναστήρια και θεωρείται ο πρόδρομος της σημερινής αντισφαίρισης, κοινώς τένις. 

Δακτυλήθρα ή δαχτυλήθρα
Μικρό μεταλλικό ή πλαστικό εξάρτημα, σε σχήμα κυπέλλου, που φοριέται στην άκρη του δαχτύλου για να μπορεί αυτός που το χρησιμοποιεί να σπρώχνει βελόνα για ράψιμο. Συνήθως έχει  μικρές εσοχές στην επιφάνεια της, ώστε να μη γλιστράει η βελόνα.

Στην Αμερική κατά την διάρκεια της αποικιοκρατίας,  οι γυναίκες  φορούσαν δαχτυλήθρα ως δείγμα αγάπης.Όταν παντρεύονταν κρατούσαν το κάτω μέρος της δαχτυλήθρας και σχημάτιζαν ένα είδος δακτυλιδιού

Φερμουάρ (fermoir, από το ρήμα fermer που σημαίνει κλείνω). 
Μηχανισμός,  που κλείνει, κουμπώνει τσάντες, βαλίτσες, ρούχα κλπ. Αποτελείται από δύο σειρές δοντιών και μια λαβή - οδηγό, η οποία, όταν σύρεται προς τη μια πλευρά, κουμπώνει αναγκάζοντας το κάθε δόντι να μπει ένα ανάμεσα στα δύο απέναντί του· όταν ο οδηγός σύρεται προς την αντίθετη πλευρά, τα δόντια απελευθερώνονται και ο μηχανισμός ανοίγει.

Ο Αμερικανός Elias Howe  το 1851 πήρε στις ΗΠΑ δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για μια  εφεύρεση του, τον πρόγονο του φερμουάρ και ο Σουηδός μετανάστης μηχανικός,  Gideon Sundback  το 1913,  παρουσίασε τη σύγχρονη έκδοση του.
                   
Μεταφορικά,  κράτα το στόμα σου κλειστό, μη μιλάς

Κουμπί ( από το κομβίον, υποκοριστικό του κόμβος).
Μικρό εξάρτημα, που είναι ραμμένο μόνιμα στο ρούχο. Κατασκευάζεται από διάφορα υλικά, έχει ποικίλα σχήματα και χρησιμεύει, είτε για να ανοίγει και να κλείνει ένα άνοιγμα του ρούχου εφαρμόζοντας στην κουμπότρυπα, είτε απλά για διακοσμητικούς λόγους.

Τα κουμπιά της Αλέξαινας (πολύ μπερδεμένη κατάσταση).
Επίσης, το ευαίσθητο σημείο του χαρακτήρα ή της προσωπικότητας κάποιου.

Αίνιγμα για τα κουμπιά:
Μόλις μπαίνουν στο σπίτι τους, βγάζουν τα κεφάλια τους έξω απ' τα παράθυρα. Τι είναι;

Ψαλίδι (από το ψαλίδιον, υποκοριστικό του ψαλίς).
Εργαλείο χεριού που αποτελείται από δύο λεπίδες και χρησιμεύει για κόψιμο.

Μεταφορικά, σημαίνει την περικοπή, κυρίως για δαπάνες. (έπεσε ψαλίδι στους μισθούς).Επίκαιρο, ε;
Επίσης χρησιμοποιείται για τους πολυλογάδες.(ψαλίδι πάει η γλώσσα του).

Παροιμία για το ψαλίδι
Άνθρωπος απάντρευτος, είναι μισό ψαλίδι.

Μεζούρα ( από το mezura, της αρχαίας βενετικής γλώσσας, που ομιλείτο κατά τους αρχαίους χρόνους στην περιοχή Βένετο της Ιταλίας).
Είδος εύκαμπτου μέτρου, που χρησιμοποιούν συνήθως οι ράφτες.

Επίσης, οποιοδήποτε δοχείο πρόκειται να χρησιμοποιηθεί σαν μονάδα μέτρησης.

Καρφίτσα (από το καρφί, υποκοριστικό της λέξης καρφίον).
Αιχμηρό κομμάτι μετάλλου που χρησιμοποιείται για να ενώσει δύο τμήματα υφάσματος.
Επίσης καρφίτσα, είναι είδος κοσμήματος για ρούχα.

Δεν πέφτει καρφίτσα (για την πολυκοσμία).

Κουβαρίστρα
Κύλινδρος, στον οποίο τα άκρα προεξέχουν και είναι πεπλατυσμένα ώστε στο ενδιάμεσο διάστημα να μπορεί να τυλιχτεί κάποιο υλικό που έχει μορφή νήματος.

Αίνιγμα για την κουβαρίστρα.
Ανεβαίνει κατεβαίνει και χωρίς να τρώει παχαίνει, μοναχά στριφογυρίζει κι η κοιλίτσα της γεμίζει. Τι είναι;

Μασούρι, μασουράκι, καρούλι
Ο ξύλινος ή ο χάρτινος κύλινδρος γύρω απ` τον οποίο είναι τυλιγμένο νήμα.

Μασούρι επίσης λέμε, χαρτονομίσματα  που είναι τυλιγμένα σε σχήμα μασουριού
ή ΄΄κολώνες΄΄ νομισμάτων.

Ξύλινο κουτί για είδη ραπτικής.
Στο καπάκι άφησα την ραπτομηχανή που ήδη υπήρχε.
Από την μέσα μεριά του γυαλιού, πρόσθεσα την εικόνα της πελότας.

Τα σχέδια τα βρήκα στο internet και τα εκτύπωσα.
Τα έκοψα και τα κόλλησα 
πάνω σε χρωματιστά φύλλα αφρώδους υλικού.

Στην συνέχεια έκοψα το αφρώδες υλικό  
και άρχισα να  κολλάω τα σχήματα, πάνω στο κουτί.

Με πατίνα, έβαλα σκιές 

στα σχήματα καθώς και στο κουτί.

Τέλος πέρασα το βερνίκι

 Παράλειψή μου, που δεν έβγαλα φωτογραφία το κουτί στην αρχική του μορφή.Ήταν όντως  ένα κουτί ραπτικής με δυο τρεις ζωγραφιές στο μπροστινό μέρος.

Ανακοίνωση:
Παρακαλείται  Η Μπέττυ (γιατί σίγουρα θα ζηλέψει  βλέποντας την διαφορά) ,να επιστρέψει το δικό της κουτί ραπτικής,(όμοιο με το δικό μου στην αρχική του μορφή, φυσικά),  σε εκείνη που της το έκανε δώρο, ( πριν κάποιους μήνες), για να της το μεταμορφώσει.

Αυτό το ξέρετε;

Αυτή η ανάρτηση είναι για επιβεβαίωση του τίτλου Miss Wikipedia ,
που μου απένειμε χθες και επίσημα  
η Χαρά

Ξέρετε από που βγήκαν οι εκφράσεις:

ΧΡΩΣΤΆΕΙ ΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΎΣ
Η λαϊκή έκφραση συνδέεται με τη μετεπαναστατική  ζωή
στο Ναύπλιο, πρωτεύουσα τότε της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, μετά την επανάσταση του 21 υπήρχε στο Ναύπλιο μια ταβέρνα που ανήκε σε μια γυναίκα, τη Μιχαλού. Η Μιχαλού είχε το προτέρημα να κάνει "βερεσέδια" αλλά υπό προθεσμία. Μόλις εξαντλείτο η προθεσμία - και η υπομονή της - στόλιζε τους χρεώστες της με "κοσμητικότατα" επίθετα. Όσοι τα άκουγαν, ήξεραν καλά ότι αυτός που δέχεται τις "περιποιήσεις" της "χρωστάει της Μιχαλούς". 

ΈΦΑΓΑ ΧΥΛΌΠΙΤΑ
Γύρω στα 1815 υπήρχε κάποιος κομπογιαννίτης, ο Παρθένης Νένιμος, ο οποίος ισχυριζόταν πως είχε βρει το φάρμακο για τους βαρύτατα ερωτευμένους. Επρόκειτο για ένα παρασκεύασμα από σιταρένιο χυλό ψημένο στο φούρνο.
Όσοι λοιπόν αγαπούσαν χωρίς ανταπόκριση, θα έλυναν το πρόβλημά τους τρώγοντας αυτή τη θαυματουργή πίτα - και μάλιστα επί τρεις ημέρες, κάθε πρωί, τελείως νηστικοί. 

ΜΥΡΊΖΩ ΤΑ ΝΎΧΙΑ ΜΟΥ
Η φράση προέρχεται από την αρχαία τελετουργική συνήθεια, κατά την οποία οι ιέρειες των μαντείων βουτούσαν τα δάχτυλά τους σ' ένα υγρό με βάση το δαφνέλαιο, τις αναθυμιάσεις του οποίου εισέπνεαν καθώς τα έφερναν κατόπιν κοντά στη μύτη τους και μ' αυτό τον τρόπο έπεφταν σ' ένα είδος καταληψίας κατά την οποία προμάντευαν τα μελλούμενα.

ΤΡΏΕΙ ΤΑ ΝΎΧΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΚΑΒΓΆ
 Ένα από τα αγαπημένα θεάματα των Ρωμαίων και αργότερα των Βυζαντινών, ήταν η ελεύθερη πάλη.
Οι περισσότεροι από τους παλαιστές, ήταν σκλάβοι, που έβγαιναν από το στίβο με την ελπίδα να νικήσουν και να απελευθερωθούν. Στην ελεύθερη αυτή πάλη επιτρέπονταν τα πάντα γροθιές, κλωτσιές, κουτουλιές, ακόμη και το πνίξιμο. Το μόνο που απαγορευόταν αυστηρά ήταν οι γρατσουνιές. Ο παλαιστής έπρεπε να νικήσει τον αντίπαλό του, χωρίς να του προξενήσει την παραμικρή αμυχή με τα νύχια, πράγμα , βέβαια, δυσκολότατο. Γιατί τα νύχια των δυστυχισμένων
σκλάβων, που έμεναν συνέχεια μέσα στα κάτεργα, ήταν τεράστια και σκληρά από τις βαριές δουλειές που έκαναν. Γι' αυτό λίγο προτού βγουν στο στίβο, άρχιζαν να τα κόβουν, όπως μπορούσαν, με τα δόντια τους. 

Από το γεγονός αυτό βγήκε κι η φράση "τρώει τα νύχια του για καβγά". 

ΜΆΛΛΙΑΣΕ Η ΓΛΏΣΣΑ ΜΟΥ
Στη βυζαντινή εποχή υπήρχαν διάφορες τιμωρίες, ανάλογες, βέβαια, με το παράπτωμα. Όταν π.χ. ένας έλεγε πολλά, δηλαδή έλεγε λόγια που δεν έπρεπε  να ειπωθούν, τότε τον τιμωρούσαν με έναν τρομερό τρόπο. Του έδιναν ένα ειδικό χόρτο που ήταν υποχρεωμένος με το μάσημα να το κάνει πολτό μέσα στο στόμα του. Το χόρτο, όμως, αυτό ήταν αγκαθωτό, στυφό και αρκετά σκληρό, τόσο  που κατά το μάσημα στο στόμα του πρηζόταν και η γλώσσα, το ελατήριο δηλαδή της τιμωρίας του, άνοιγε, μάτωνε και γινόταν ίνες-ίνες, κλωστές-κλωστές, δηλαδή, όπως είναι τα μαλλιά.
Από την απάνθρωπη τιμωρία βγήκε και η παροιμιώδης φράση : "μάλλιασε η γλώσσα μου", που τις λέμε μέχρι σήμερα, όταν προσπαθούμε με τα λόγια μας να πείσουμε κάποιον, για κάτι και του το λέμε πολλές φορές.

ΜΟΥ ΈΦΥΓΕ ΤΟ ΚΑΦΆΣΙ
Στα Τούρκικα καφάς θα πει κεφάλι, κρανίο. Όταν, λοιπόν, η καρπαζιά, που έριξαν σε κάποιον είναι δυνατή λέμε :" του έφυγε το καφάσι", δηλαδή, του έφυγε το κεφάλι από τη δύναμη του κτυπήματος. Το ίδιο και όταν αντιληφθούμε κάτι σπουδαίο, λέμε :"μου έφυγε το καφάσι" , δηλαδή, μου έφυγε το κεφάλι από τη σπουδαιότητα

 ΤΟΥΜΠΕΚΊ
"Τουμπεκί " λέγεται τουρκικά ο καπνός για το ναργιλέ, που τον κάπνιζαν στα διάφορα καφενεία της παλιάς εποχής. Το ναργιλέ τον ετοίμαζαν  οι "ταμπήδες" των καφενείων και επειδή αυτοί έπιαναν την κουβέντα κι  αργούσαμε τον πάνε στον πελάτη, εκείνος με τη σειρά του φώναζε: "κάνε τουμπεκί ".
Όσοι κάπνισαν ναργιλέ ήταν και από φυσικού τους λιγομίλητοι και δεν τους άρεσε η "πάρλα", οι φλυαρίες. Με τις ώρες κρατούσαν στα χείλη τους το "μαρκούτσι" του ναργιλέ, απολαμβάνοντας μακάρια και σιωπηλά το τουμπεκί, που σιγόκαιγε στο λουλά. Και αν κάνεις, που κι αυτός κάπνιζε ναργιλέ δίπλα του, άνοιγε πλατιά κουβέντα, οι μερακλήδες της παρέας του έλεγαν: " Κάνε τουμπεκί", δηλαδή, κάπνιζε και μη μιλάς. Τώρα για το " ψιλοκομμένο " τουμπεκί, ήταν η τέχνη του "ταμπή" να του το προσφέρει ψιλοκομμένο, που ήταν και καλύτερο.